Jeśli ząb boli samoistnie bez działania bodźców, ból jest ciągły lub z nieznacznymi przerwami, odczuwalny w pozycji leżącej, tętniący (równocześnie z biciem serca), powodujący wrażenie, że ząb jest za wysoki należy zgłosić się do lekarza. Dodatkowymi objawami są opuchlizna i zaczerwienienie dziąsła, pojawienia się na dziąśle bąbelka z ropą, opuchnięcie policzka. Czasem jednak przewlekłe stany zapalne miazgi występują bezobjawowo, potrzebna jest wtedy dodatkowa diagnostyka zęba.

Przyczyn leczenia kanałowego zębów jest kilka:

· próchnica – nieleczona długo może spowodować nie tylko zmiany zapalne w tkankach twardych zęba. Wraz z rozwojem procesu próchniczego zdrowa miazga po zetknięciu się z tkankami zmienionymi próchnicowo zostaje również zakażona i wymaga leczenia. Głównym objawem dla pacjenta jest wtedy nasilający się, uporczywy ból zęba.
· uraz zęba – miazga może również obumrzeć na skutek silnego urazu zęba. Duża siła urazu prowadzi do zerwania naczyń krwionośnych, które odżywiają ząb. Niemożliwe jest odtworzenie ciągłości naczyń krwionośnych, co nie pozwala na wyzdrowienie miazgi. Urazy takie jak złamanie brzegu siecznego zęba, pęknięcie zęba, złamanie korony zęba także prowadzą do obnażania miazgi i wymagają leczenia kanałowego.
· głębokie lub nieprawidłowo wykonane wypełnienia – trwały nacisk po przez nagryzanie na głębokie lub zbyt wysokie wypełnienie to czynnik mechaniczny, mający wpływ na unerwienie zęba, które ciągle drażnione prowadzi do przekrwienia lub niedokrwienia miazgi.
· starcie zębów w wyniku bruksizmu – silne starcie zębów może obejmować szkliwo oraz zębinę, jeśli zbliży się do komory zęba, gdzie znajduje się tkanka żywa, czyli miazga konieczne będzie leczenie kanałowe
· choroby przyzębia – do zakażenia miazgi dochodzi również z powodu stanu zapalnego przyzębia, przenoszącego się przez otwór wierzchołkowy korzenia do miazgi.

Wbrew częstej opinii pacjentów zabieg ten nie jest bolesny. Pacjent przed przystąpieniem do leczenia zostaje znieczulony miejscowo, co pozwala na komfortowe przeprowadzenie całej procedury. W ostrych stanach zapalnych działanie znieczulenia może być osłabione, w takiej sytuacji pierwsza wizyta jest wizytą interwencyjną. Lekarz w pierwszej kolejności eliminuje źródło bólu, usuwając tkankę zapalną, ząb zostaje zaopatrzony do następnej wizyty. Pacjent otrzymuje antybiotyk, którego zadaniem jest wyciszenia stanu zapalnego, po to by na kolejnej wizycie móc kontynuować bezbolesne leczenie.

Leczenie kanałowe zęba jest złożoną i czasochłonną procedurą, składającą się z kilku etapów. Pierwsze, podobnie jak przy leczeniu zachowawczym lekarz przy użyciu wierteł usuwa chore tkanki, odsłania dno zęba, po to aby odszukać wejścia do kanałów. Kanały przy pomocy urządzenia zwanego endometrem zostają zmierzone, a następnie mechanicznie opracowane. W tym celu lekarz używa narzędzi ręcznych i maszynowych by precyzyjnie poszerzyć kanały. Kanały są także opracowywane przy użyciu środków chemicznych. Płukanie ma na celu oczyszczenie kanałów z pozostałości miazgi, usunięcie tzw. warstwy mazistej oraz pozostałych zanieczyszczeń. Poszerzone i oczyszczone kanały korzeniowa trzeba wypełnić odpowiednim materiałem, który zapewni szczelność. W naszej klinice stosujemy termoplastyczną gutaperkę, wprowadzaną na ciepło do kanałów za pomocą innowacyjnego urządzenia. Ta metoda zapewnia dokładne i szczelne wypełnienie kanałów. Cała procedura jest wykonywana przy użyciu mikroskopu.

Procedura leczenia kanałowego choć składa się z kilu etapów wymagających precyzji może odbyć się na jednej wizycie. Dzięki zastosowaniu mikroskopu, urządzeń pomiarowych, maszynowych narzędzi czy wprowadzeniu metody wypełnienia kanałów na ciepło czas i ilość potrzebnych wizyt zostają maksymalnie skrócone. W zależności jednak od stanu wyjściowego zęba i ilości kanałów może być potrzebne odbycie więcej niż jednej wizyty.

Po zakończeniu leczenia kanałowego możemy przez kilka dni odczuwać dolegliwości bólowe. Jest to sytuacja naturalna, wynikająca z ingerencji w okolicy tkanek okołowierzchołkowych. Czas trwania bólu i stopień jego nasilenia często jest zależny od indywidualnych predyspozycji pacjenta. Nadwrażliwość zęba może utrzymywać się przez kilka dni i powinna z upływem czasu maleć.

Należy wziąć pod uwagę, iż zęby które zostały zakwalifikowane do leczenia kanałowego najczęściej były zniszczone głęboką próchnicą. Po dokładnym oczyszczeniu zęba z tkanki zmienionej próchnicowo i opracowaniu kanałów jego struktura jest osłabiona i bardziej podatna na złamania. Dlatego też po zakończeniu leczenia endodontycnego ząb powinien zostać odbudowany. W tym celu w zależności od stopnia zniszczenia rekomendowana jest po konsultacji z protetykiem odpowiednia odbudowa protetyczna.

Jest to powtórne leczenie zębów, w których było już wcześniej wykonane leczenie kanałowe. Polega ono na usunięciu z kanałów starego wypełnienia, ponownym chemiczno-mechanicznym opracowaniu kanałów i założeniem nowego szczelnego wypełnia. Procedura ponownego leczenia endodontycznego jest bardziej skomplikowana od leczenia pierwotnego i wymaga zastosowania mikroskopu, który ułatwia opracowanie kanału lub usuniecie np. złamanego narzędzia.

Bardzo często po wykonaniu przez lekarza zdjęcia przeglądowego okazuje się, że leczone wcześniej kanałowo zęby wymagają ponownej interwencji. Przyczyn z powodu, których lekarz rekomenduje powtórne leczenia zęba może być kilka:

• niedopełnione kanały
• zmiany zapalne w okolicy wierzchołka korzenia
• przetoka ropna lub obrzęk nad zębem
• nieprzeleczone dodatkowe kanały
• złamane narzędzie w kanale
• ból zęba
• próchnica powodująca wtórną infekcję kanałów

Powtórne leczenie kanałowe daje możliwość utrzymania zęba w jamie ustnej oraz duże szanse na zlikwidowanie zmian zapalnych w okolicy okołowierzchołkowej. Bardzo często nieprawidłowo przeleczone zęby stanowią ogniska zapalne, które rozsiewają do krwiobiegu bakteria wpływające negatywnie na inne organy takie jak płuca, nerki, serce czy stawy.

Warto leczyć każdy ząb. Utrata chociażby jednego ma już dla nas ogromne konsekwencje. Pojawiają się problemy zgryzowe, zęby które nie mają sąsiada będą przechylały się w kierunku luki oraz wysuwały z zębodołu. Większe braki zębowe powodują deformację twarzy, zaburzenia stawów skroniowo-żuchwowych, bóle głowy, problemy trawienne.